Uzupełnianie braków zębowych u osób starszych często stanowi wyzwanie dla lekarza implantologa. Planując  leczenie w takich przypadkach należy wziąć pod uwagę kilka aspektów.

Po pierwsze – stan ogólny pacjenta. Jeżeli leczy się on z jakiegoś powodu /co u osób starszych zdarza się dość często/- musimy mieć informację od lekarza prowadzącego, czy nie ma przeciwwskazań do zabiegu chirurgicznego.

Po drugie – należy wykonać odpowiednią diagnostykę. Badanie za pomocą tomografii komputerowej pozwoli na dokładne określenie stanu kości i możliwości implantacji.

Z reguły u starszych pacjentów nie wykonuje się zabiegów regeneracyjnych, a wykorzystuje się zachowane tkanki. Dlatego tez często obszary implantacji ograniczone są  do odcinków przednich szczęk, a w odbudowie protetycznej wykorzystuje się tzw. różową estetykę, czyli materiał imitujący dziąsła pacjenta.

Po trzecie – należy ocenić możliwości wykonywania przez pacjenta zabiegów higienicznych. W przypadkach, kiedy możliwości manualne pacjenta są wystarczające do manipulacji m.in. nitką dentystyczną lub specjalnymi szczoteczkami „choinkowymi” w przestrzeniach pomiędzy przęsłem mostu a dziąsłami – wtedy można wykonać pracę nie wyjmowaną /np. protezo- most przykręcany/.

Kiedy jednak pacjent ma trudności z przeprowadzaniem zabiegów higienizacyjnych – znacznie lepszym rozwiązaniem jest wykonanie protezy na systemie zatrzasków /np. lokatorów/, dzięki którym utrzymanie pracy protetycznej w ustach będzie bardzo dobre, a jednocześnie zapewni możliwość jej wyjęcia  i dokładnego oczyszczenia.

Podsumowując – u osób starszych zakłada się implanty, uwzględniając warunki anatomiczne, stan pacjenta i możliwości wykonywania przez niego zabiegów higienizacyjnych.